بررسی تکوین بیضه نوزادان موش‌های صحرایی متولد از مادران تحت تیمار با داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید

زمینه و هدف: ماپروتیلین هیدروکلراید یک مهارکننده باز جذب نوراپی نفرین است که جهت درمان افسردگی استفاده می‌گردد. در این تحقیق تأثیر ماپروتیلین هیدروکلراید بر تغییرات بافت بیضه و هورمون‌های گنادوتروپین و تستوسترون در نوزادان موش صحرایی متولد از مادران تحت تیمار با این دارو بررسی گردید.   مواد و روش‌ها: در این مطالعه تجربی 40 سر نوزاد نر موش صحرایی نژاد ویستار از مادرانی که قبلاً در گروه‌های تجربی 1، 2 و 3 به ترتیب مقادیر 30، 60 و 90 میلی‌گرم بر کیلوگرم داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید در دوره 21 روزه بارداری به‌صورت خوراکی دریافت کرده بودند به 5 گروه 8 تایی تقسیم شدند. گروه کنترل هیچ دارویی دریافت نکرد. گروه شاهد فقط حلال دارو (آب مقطر) دریافت کرد. بعد از پایان دوره 22 روزه نوزادی گروه‌ها وزن‌کشی، و خون‌گیری از قلب انجام شد و غلظت سرمی هورمون‌های FSH، LH و تستوسترون به روش رادیوایمونواسی اندازه‌گیری گردید. بیضه‌ها از بدن خارج، مقاطع بافتی تهیه و موردمطالعه قرار گرفت. یافته‌ها: مصرف داروی ماپروتیلین هیدرو کلراید در مقادیر 60 و 90 میلی‌گرم بر کیلوگرم نسبت به گروه کنترل باعث کاهش غلظت تستوسترون و افزایش غلظت LH در سطحp<0.05  شده است. میزان هورمون FSH بین گروه‌های تجربی و گروه کنترل اختلاف معنی‌داری نشان نداد. بررسی مقاطع بافتی نیز نشان می‌دهد تراکم اسپرم، تعداد سلول‌های اسپرماتوگونی، اسپرماتوسیت، اسپرماتید و لیدیگ در گروه‌های تجربی دریافت کننده مقادیر 60 و 90 میلی‌گرم بر کیلوگرم از دارو، کاهش معنی‌داری نسبت به گروه کنترل دارند. همچنین در گروه‌های تجربی با افزایش دوز، کاهش وزن بدن و بیضه‌ها در مقایسه با گروه کنترل مشاهده گردید. نتیجه‌گیری: مصرف ماپروتیلین هیدروکلراید در دوزهای 60 و 90 میلی‌گرم بر کیلوگرم به‌طور معنی‌داری باعث کاهش غلظت تستوسترون و تضعیف روند تولید سلول‌های اسپرماتوژنیک و افزایش غلظت هورمون LH می‌گردد.